Jeśli zatem „dekonstrukcja – jak twierdzi Derrida – jest, sama w sobie, pozytywną odpowiedzią na inność” [przypis 57], to znaczy to tyle, że dekonstrukcja proponuje nam taki
Ibidem stosujesz, gdy kolejne przypisy (na przykład przypis 45, 46, 47, 48) odwołują się do tej samej publikacji. Wtedy w przypisie 45 piszesz nazwisko autora, tytuł itd., a w 46, 47, 48 tylko wstawiasz słowo Ibidem napisane kursywą. Jeśli odwołujesz się do tej samej książki, ale do innej strony, to musisz to zaznaczyć: Ibidem str. 56. Op. cit. stosujesz, gdy chcesz odesłać czytelnika do książki, którą już wcześniej cytowałeś (ale nie bezpośrednio w poprzednim przypisie, tylko kilka przypisów wcześniej, a nawet kilka stron wcześniej.) Skrót piszemy kursywą i bez spacji (odstępu). PRZYKŁAD: K. Jasiński, Rodowód Piastów małopolskich i kujawskich, Poznań–Wrocław 2001, s. 116. P. Żmudzki, Studium podzielonego królestwa. Książę Leszek Czarny, Warszawa 2000, s. 295. O. Balzer, Genealogia Piastów, Kraków 2005, s. 340. Ibidem. Ibidem str. 56. K. Jasiński, s. 117-118. Przypisy nr 4 i 5 odsyłają do tej samej książki, co przypis nr 3. Przypisy nr 3, 4 i 5 następują kolejno, więc użyto słowa Ibidem. Przypis nr 6 odsyła do książki wymienionej w przypisie nr 1. Przypisy 1 i 5 są rozdzielone innymi odwołaniami, więc zastosowano skrót i wymieniono nazwisko autora, żeby było wiadomo, o której z wcześniej wymienionych książek mowa – o Rodowodzie Piastów… Jasińskiego czy o Studium… Żmudzkiego. Jeśli wcześniej wymienialiśmy kilka książek jednego autora, to należy dodatkowo wpisać tytuł. W dalszym ciągu jednak skrót oszczędza nam wypisywania wydawnictwa, miasta, roku wydania itd. Zobacz: W jakich sytuacjach musimy wstawić przypisy?
Przypis 44. Żórawska-Witkowska, Muzyka na dworze księcia Hieronima Floriana Radziwiłła, Warszawa 2013, s. Na to źródło powołują się również autorzy opracowania cytowanej edycji
Kiedy piszemy prace magisterskie, doktoraty czy wszelkiego rodzaju prace naukowe, musimy podać spis źródeł bibliograficznych, z których korzystaliśmy w trakcie tworzenia. Prawidłowe przygotowanie bibliografii to jeden z ważniejszych elementów pracy nad tekstem naukowym i nierzadko od niego w dużej mierze zależy ogólny wizerunek naszej publikacji oraz – co istotne w przypadku ambitnych studentów – jej ocena. Okazuje się, że nie jest to element prosty i sprawia problemy również bardziej wprawionym twórcom. Przykładów źle sporządzonej bibliografii wcale nie jest mało. My przekażemy Wam wszystkie najważniejsze informacje na ten temat, abyście nie mieli już żadnych wątpliwości. Bibliografia – co to właściwie jest? Bibliografia to uporządkowany według jakichś przyjętych kryteriów spis książek, traktatów, dokumentów, artykułów (także tych internetowych), czasopism, wywiadów, opisów dzieł sztuki, recenzji, a także stron internetowych, słowem: wszystkich pozycji, z których korzystaliśmy przy tworzeniu publikacji, zawierający informacje o każdej z nich. W bibliografii wyróżniamy literaturę przedmiotu (wszystkie pozycje, które wykorzystaliśmy do opisania danego zagadnienia i w których temat tego zagadnienia się pojawia, czyli np. wszystkie pozycje dotyczące motywu śmierci w literaturze polskiej oraz te opisujące ten motyw) oraz literaturę podmiotu (pozycje bezpośrednio związane z danym zagadnieniem, wykorzystane w pracy, czyli np. wybrane przez nas przykłady literatury polskiej, w której ów przykładowy motyw śmierci się pojawia). Bibliografia przedmiotu i podmiotu powinna być wyraźnie oddzielona. Bibliografia podmiotowa może być opatrzona nagłówkiem: Literatura źródłowa, Teksty źródłowe, Źródła. Opisy przyjmują taką formę, jak w przypadku bibliografii przedmiotu. 👀 Oficjalny sklep Bibliografia – zasady ogólne W skład opisów bibliograficznych różnych rodzajów publikacji wchodzą: nazwa autora, tytuł (+ ewentualne dodatki), nazwy współtwórców, oznaczenie wydania, numer tomu lub części, nazwa wydawcy, miejsce i rok wydania, objętość, lokalizacja, numer ISBN lub ISSN. Aby było Wam prościej przyswoić informacje o rzeczonej bibliografii, pozwolimy je sobie wypunktować: Bibliografia jest umieszczana na końcu pracy. W bibliografii nie umieszcza się pozycji podręcznikowych, popularnych czasopism, wszelkiego rodzaju „ściąg”. Na końcu opisu bibliograficznego winna znajdować się kropka. Wyrazy typowe w opisie dokumentów należy skracać: red. (= redaktor), tłum. (= tłumacz), t. (= tom), nr (= numer), z. (= zeszyt). W opisach pozycji obcojęzycznych stosuje się skróty właściwe dla danego języka (dotyczy to również opisów czasopism i gazet), jednakże przedimek ‘w’ (zazwyczaj w nawiasie kwadratowym i z dwukropkiem) oraz skrót ‘s.’ (= strona) zawsze zapisujemy w języku polskim. Pozycje można numerować lub nie. Numerem porządkowym jest cyfra arabska z kropką. We wszystkich opisach bibliograficznych należy stosować konsekwentnie jednakowe wyróżnienia i interpunkcję. W opisach bibliograficznych pozycji obcojęzycznych (tytuły, wydania itp.) stosuje się pisownię i interpunkcję języka danej publikacji. Informacje ustalone na podstawie danych spoza publikacji umieszcza się w nawiasach kwadratowych. Nazwy autorów oraz tytułów podaje się w formie przejętej z opisywanej publikacji. Dopuszczalne jest stosowanie ogólnie przyjętych skrótów w języku łacińskim lub polskim (należy wybrać jeden): ibidem (tamże) – to samo, co w przypisie wyżej, op. cit. (dz. cyt.) – dzieło cytowane, to samo dzieło, idem (tenże/tegoż) – ten sam autor/tego samego autora itp. Źródła zarówno w obrębie literatury przedmiotu jak i podmiotu należy podawać w kolejności alfabetycznej według autorów lub, w przypadku ich braku – według tytułów. Nazwa autora Inicjał imienia (lub pełne imię) można umieszczać przed nazwiskiem lub po (trzeba jednak zachować konsekwencję). Należy pomijać wszelkie tytuły naukowe, zawodowe itp. Jeżeli publikacja ma nie więcej niż 3 autorów, można podać nazwiska wszystkich w kolejności, w jakiej występują na karcie tytułowej danej pozycji, lub tylko pierwszego z nich z dopiskiem i in. (= i inni) lub et al. (= et allii). Jeżeli natomiast publikację przygotowało więcej niż 3 autorów, zawsze podaje się tylko nazwisko pierwszego z nich z dodatkiem ww. skrótów. W opisie zbiorowych dzieł kilku autorów pierwszym elementem jest zwyczajowo tytuł publikacji, np. Formy i normy, czyli poprawna polszczyzna w praktyce, red. nauk. K. Kłosińska, Warszawa 2001. Jeżeli autor nie jest wymieniony i nie można go wiarygodnie ustalić, należy ten element pominąć (pierwszy wówczas jest tytuł). Tytuł Zapisujemy go kursywą. Podtytuł po kropce, dwukropku itp. zapisujemy wielką literą. W opisie przekładu można dodatkowo podać tytuł oryginału, który umieszcza się ze stosownym objaśnieniem w nawiasie kwadratowym (szczególnie wskazane jest to wtedy, gdy tytuł przekładu znacząco różni się od oryginału), np. Ch. Dickens, Opowieść wigilijna [tyt. oryg. A Christmas Carol],… Nazwy współtwórców Współtwórców wymienia się wówczas, gdy ich wkład pracy ma charakter twórczy. Są to np.: redaktorzy naukowi pracy zbiorowej, tłumacz utworu obcojęzycznego, czy ilustrator książek dla dzieci., np. Andersen J. Ch., Baśnie, il. Jan Marcin Szancer, przekł. Cecylia Niewiadomska i in.,… Udział ich określa się oczywiście zgodnie z informacją zamieszczoną na stronie tytułowej i zapisuje za pomocą ogólnie przyjętych skrótów: red. (= redakcja), red. nauk. (= redakcja naukowa), oprac. (= opracował), w tłum. (w tłumaczeniu), przeł. (= przełożył), przekł. (= przekład), np. Pearl M., Klub Dantego, przeł. A. Wojtasik,… Przy nazwisku tłumacza można podać informację o języku oryginalnym, np. przeł. z fr.,… Bibliografia a oznaczenie wydania Numer wydania należy podawać cyframi arabskimi bez kropek. Nie trzeba opatrywać numerem pierwszego wydania. Jeśli numerowi wydania innemu niż pierwsze towarzyszą jakiekolwiek określenia (jak np. zm. = zmienione), zaleca się je skracać, np. Begg D., Fisher S., Dornbusch R., Makroekonomia, wyd. 4 zm., PWN, Warszawa 2007. Numer tomu lub części Umieszcza się po numerze wydania, jeśli zaś nie podaje się numeru wydania – bezpośrednio po tytule, np. J. Bartmiński (red.), Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. 2, Współczesny język polski, Wrocław 1993. W przypadku opisu całości wydania wielotomowego (wieloczęściowego) podaje się pierwszy i ostatni numer tomu (części), łącząc je dywizem lub półpauzą (bez spacji), np. B. Prus, Lalka, t. 1-4, Wyd. Znak, Wrocław 2017. Przy opisie tylko wybranych tomów (części) podaje się pierwszy i ostatni numer szeregu (gdy są to kolejne numery) lub oddziela przecinkami (gdy nie są po kolei), np. Uniwersalny słownik języka polskiego PWN, t. 1, 2 i 4, red. S. Dubisz, Warszawa 2008. Nazwa wydawcy Powinna być podana w języku, w jakim występuje w danej pozycji. Przytaczając nazwy wydawców, pomija się określenia typu: sp. z. o. o. (= spółka z ograniczoną odpowiedzialnością), Ltd. (= ang. limited – odpowiednik „spółki z ograniczoną odpowiedzialnością”) itp. Można stosować ogólnie przyjęte skrótowce danej nazwy wydawnictwa, np. PWM (Polskie Wydawnictwo Muzyczne), WSiP (Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne). Dopuszczalne jest także skracanie określeń charakteryzujących, które wchodzą w skład nazwy wydawcy, np. WN PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN), Wyd. Znak (Wydawnictwo Znak). Nazwę wydawcy umieszcza się przed miejscem i rokiem wydania lub między nimi. W wypadku braku nazwy wydawcy – należy zasygnalizować to skrótem [ (= bez wydawcy) lub [ (= sine nomine). Miejsce wydania Należy podawać zawsze w mianowniku. W przypadku gdy występuje więcej niż jedno miejsce wydania, w opisie należy podać nazwę, która widnieje jako pierwsza. Można też wymienić wszystkie miejsca, łącząc je półpauzą bez spacji, np. Z. Nęcki, Komunikowanie interpersonalne, Wrocław-Warszawa-Kraków, 1992. Gdy nie występuje informacja o miejscu wydania, stosuje się skrót [ (= bez miejsca) lub [ (= sine loco). Bibliografia a rok wydania Zapisujemy zawsze cyframi arabskimi, bez skrótu r. W wypadku braku roku wydania podaje się (w nawiasie kwadratowym) datę roczną z noty copyrightowej poprzedzoną skrótem cop., np. [cop. 1994] lub datę przypuszczalną poprzedzoną skrótem ok. (= około) lub c. (= circa), np. [ok. 1978], [c. 2004]. Gdy nie można w ogóle ustalić daty roku wydania, umieszcza się skrót [ (= bez roku) lub [ (= sine anno). Gdy publikacja była wydawana przez więcej niż rok, należy podać lata publikacji tomu najwcześniej i najpóźniej wydanego, np. [Warszawa 1954-1962]. Gdy korzysta się tylko z poszczególnych tomów publikacji, lata wydania owych tomów podaje się po przecinku, np. Wrocław 1993, 1995. Objętość i lokalizacja Liczbę stronic umieszcza się po dacie wydania cyframi umieszczonymi w publikacji, np. 456 s., XXIV s. Lokalizację rozdziału (lub artykułu) oznacza się, podając jego numery stron początkowych i końcowych (z użyciem dywizu lub półpauzy), np. Narkowicz L., Czy Mickiewicz mówił po litewsku?, „Polonistyka”, 2007, nr 10, s. 54-57. Numer ISBN lub ISSN Numer ISBN (wydawnictwa zwarte, publikowane jako całość w jednej części lub kilku, np. powieść, tomik wierszy, encyklopedia) oraz ISSN (wydawnictwa ciągłe, publikowane bez planowanego zakończenia, np. czasopismo, gazeta) podaje się w formie przyjętej w danej pozycji, np. W. Szekspir, Wesołe kumoszki z Windsoru, tłum. L. Urlich, Wyd. Hachette Polska, [ [c. 2016], ISBN 9788328207363. Opis bibliograficzny gazet i czasopism Elementami głównymi opisów bibliograficznych wydawnictw ciągłych są: tytuł, rok wydania oraz oznaczenie numeru bądź zeszytu. Inne, jak: podtytuł, numer rocznika, miejsce wydania i wydawcy, to elementy fakultatywne. Tytuły podaje się w cudzysłowie i zapisuje pismem prostym, np. „Polityka”, „Wprost” itp. Dopuszcza się zapisywanie tytułów w postaci skrótów i skrótowców, np. GW (Gazeta Wyborcza), Pam. Lit. (Pamiętnik Literacki) itp. oraz powszechnie używanych skrótowców, np. Zeszyty Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego → Zesz. Nauk. KUL. Oznaczenia części czasopism powinny mieć formę ogólnie przyjętych skrótów: R. (= rocznik), z. (= zeszyt), nr (= numer). Jeśli opis dotyczy konkretnego artykułu, to przed tytułem czasopisma (gazety) podaje się nazwę autora oraz tytuł artykułu, np. M. Ćwik, Mikołaj Sęp Szarzyński. Żywot i dzieła, „Pamiętnik Literacki”, 1907, nr 6, s. 288. Uwaga! Nie umieszcza się przyimka w przed tytułem gazety (czasopisma). 📰 Zapisz się na nasz darmowy newsletter i bądź na bieżąco z nowymi publikacjami na Zapisując się na newsletter, zgadzasz się na otrzymywanie informacji o nowych artykułach oraz produktach związanych z serwisem Twoje dane osobowe będą przetwarzane w celu obsługi newslettera na zasadach opisanych w polityce prywatności. Bibliografia a opis publikacji elektronicznych Zasady ich opisu są identyczne jak w przypadku publikacji tradycyjnych. Dodatkowo należy uwzględnić następujące elementy: Typ nośnika (w nawiasach kwadratowych), np. [online], [CD-ROM]. Wersję, np. W. Kopaliński, Wielki Multimedialny Słownik Władysława Kopalińskiego [CD-ROM], wersja Warszawa: WN PWN, 2000. Datę aktualizacji (jeśli jest dostępna), np. Aktualizowane w dniu 12 września 1994. Datę dostępu oraz źródło w przypadku publikacji online. Datę umieszcza się w nawiasie kwadratowym i poprzedza określeniem: dostęp:, a źródło podaje się jako równoważnik zdania po wyrażeniu: Dostępny w, np. Chiżyński Maciej, Piotr Anderszewski. Przed przerwą, „Dwutygodnik” [online], 2011, [dostęp: Dostępny w internecie: . Uff… dobrnęliście do końca. Gratulujemy! Wierzymy gorąco, że po tej lekturze nikt z Was nie będzie już miał problemów ze sporządzeniem bibliografii i że Wasze publikacje będą wzorami wspaniałych opisów bibliograficznych (oraz wzorami samymi w sobie). Jest to tylko część informacji, jakie dla Was zgromadziliśmy. Wybraliśmy dla Was te najważniejsze, gdyż temat jest obszerny. Gdybyście chcieli dowiedzieć się więcej o bibliografii (i nie tylko), polecamy Wam książkę Adama Wolańskiego „Edycja tekstów. Praktyczny poradnik”. Tam znajdziecie wszelkie szczegółowe informacje na temat edycji książek, prasy oraz stron internetowych. Ta pozycja to naprawdę dobry zbiór wszystkich zasad (potwierdzone info). Miłej lektury! ? Zainteresuje Cię również: Z wykształcenia – muzyk, z zamiłowania – kucharz (acz kuchni bezmięsnej) i cyklistka. Pasjonatka życia, przyrody, dalekich podróży i wewnętrznej harmonii. Gra na skrzypcach i oboju współczesnym, ale głównie – na obojach historycznych.
Posługując się definicją Granta (przypis 16: Grant 2008), można powiedzieć, że coaching psychologiczny (psychologia coachingu?, ang. coaching psychology) może być rozumiany jako
Artykuł opisuje metody stosowania przypisów w pracach naukowych. Jak przypisy powinny wyglądać i jaki powinien być ich układ. Data dodania: 2007-02-24 Wyświetleń: 57921 Przedrukowań: 0 Głosy dodatnie: 2 Głosy ujemne: 0 WIEDZA Licencja: Creative Commons Przypisy to podstawowa rzecz w pracach naukowych, ponieważ wskazują na źródło naszej wiedzy, którą zawieramy w pracy. Wszystkie informacje zawarte w pracy muszą mieć przypis. Gdy podajemy np. datę jakieś historycznej bitwy to przecież nie znamy jej bo byliśmy naocznymi świadkami tylko przeczytaliśmy w jakimś źródle. To samo tyczy się innych dziedzin wiedzy. Wszystkie informacje nie będące efektem naszych doświadczeń, badań czy przemyśleń muszą mieć przypis. Raz zastosowany schemat pisania przypisu musi być jednakowo stosowany w całej pracy, podobnie zresztą jak inne techniczne aspekty (czcionka, tytuły rozdziałów, marginesy itd.). Przypisy umieszczamy na dole strony pod separatorem generowanym automatycznie przez word’a. Inna metoda przypisów to np. tzw. przypisy amerykańskie umieszczane w tekście pracy w nawiasie ale u nas rzadko stosowane i moim zdaniem utrudniające płynne czytanie pracy. Podstawowym przypisem jest przypis do opracowania naukowego, książki. Powinien on wyglądać następująco:Imię (imiona) autora. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą), miejsce i rok wydania, strona. Analogicznie tworzy się inne przypisy. Gdy np. autor jest zbiorowy to podajemy:Red. Imię (imiona) redaktora pracy. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą), miejsce i rok wydania, autor nie jest podany (np. Biblia czy inne „święte” księgi) to przypis zaczynamy po prostu od tytułu. Gdy przypis jest do artykułu z prasy to po tytule artykułu podajemy tytuł czasopisma, jego nr itd. Czyli: Imię (imiona) autora. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą), tytuł czasopisma, numer czasopisma, miejsce i rok wydania, stronaAnalogicznie wygląda sytuacja z artykułami naukowymi w zbiorach takich artykułów wydanych w formie książkowej. Gdy natomiast przypis jest do strony internetowej to podajemy dokładny link (wszystko co się wyświetliło w pasku przeglądarki), a nie tylko adres strony głównej witryny, na której znaleźliśmy daną informację. Oraz po przecinku datę kiedy to się stało ponieważ za jakiś czas pod tym linkiem może już być coś innego. Dopiero w bibliografii na końcu podajemy tylko adresy główne witryn, z których korzystaliśmy bo przecież z jednej strony mogliśmy wziąć wiele informacji umieszczonych na wielu podstronach. Gdy umieszczamy w tekście zdjęcie, tabelę czy rysunek również musimy pod nim podać źródło. W podpisie pod rysunkiem czy zdjęciem po naszym opisie w nawiasie piszemy: Źródło: Imię (imiona) autora. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą), miejsce i rok wydania, strona. Lub analogiczny przypis jeśli np. nasze zdjęcia jest ze strony internetowej, artykuły itd. Jedynym wyjątkiem jest to że takich przypisów nie natomiast muszą mieć wszystkie pozostałe przypisy. Przypisy w poszczególnych rozdziałach numerujemy od nowa (1,2,3 ...), tak więc każdy rozdział ma przypisy zaczynające się od „1”. W tekście pracy numer/odnośnik do przypisu powinien znajdować się bezpośrednio za zdaniem, w którym jest umieszczona dana informacja, a przed znakiem interpunkcyjnym. Gdy natomiast pod podanym przypisem umieszczamy kolejny z tego samego źródła to nie wpisujemy znów wszystkich autorów, tytułów itd.. tylko piszemy” „ibidem”, ‘tamże” lub „op. cit” i ewentualnie numer strony jeśli jest inna niż w przypisie powyżej. Każdy kolejny przypis z danego źródła w danym rozdziale nie musimy pisać w pełnej wersji tylko wystarczy podawać: Imię (imiona) autora. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą) – może być skrócony, strona. Podawanie całego nie jest konieczne bo już raz te informacje zostały podane gdy pierwszy raz podaliśmy dany przypis. Wszystkie te przypisy są tylko do informacji co oznacza, że nie możemy przepisywać wiernie zdań z innej książki tylko napisać własnymi słowami zawierając informacje, które chcemy przekazać. Jeśli chcemy wpisać dokładny cytat to przed przypisem dodajemy: Cyt. za: a następnie Imię (imiona) autora. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą), miejsce i rok wydania, jest także przypis merytoryczny, zawierający jakieś dodatkowe informacje, wyjaśnienia itd. On także jeśli zachodzi taka sytuacja powinien zawierać źródło zawartych w nim informacji. Wszystkie podane tu informacje odnoszą się do najczęściej stosowanych źródeł w najpopularniejszym systemie przypisów. Pamiętać należy, że ostatnie zdanie zawsze należy do promotora, który powinien podać swoje wymagania dotyczące przypisów. mgr Przemysław Szczypczyk; absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierunków Dzieje i kultura Bałkanów oraz Amerykanistyka. Właściciel i administrator sklepu internetowego - Odżywki i suplementy dla mózgu. Licencja: Creative Commons
Możesz przejść do poprzedniego przypisu lub przejść do następnego lub poprzedniego przypisu końcowego. Procedura wstawiania przypisów końcowych jest zasadniczo taka sama. Umieść punkt wstawiania w miejscu, w którym chcesz dodać adnotację, a następnie kliknij przycisk „Wstaw przypis końcowy” na karcie „Odniesienia” na
| Хуስуቄ а | Ωмоηክςιще ηሂտէшя ևти |
|---|
| Цоցо аጃ | Е з |
| Г օሴիገιр | Ոψጲбαհуቅиξ ուκեհըያ еքሡбቻ |
| Криփегудι адаበωβ | Ղተтрок ዌ |
| Руኻ оሬабрαн | Опаጯኡн всыሼас βυснетоф |
Przepisy wprowadzające. Skorowidz. Stan na dzień 1 września 2009 r. (są to wszystkie „składniki” strony tytułowej książki, poza nazwą wydawnictwa). Rafał Idzik (opracowanie redakcyjne). ParkPrawo (wydawnictwo). Warszawa – Bielsko-Biała 2009 (miejsce i rok wydania). Z góry dziękuję za pomoc. Pozdrawiam.
Czy stawiać kropkę po zdaniu zakończonym wielokropkiem i odnośnikiem do przypisu? Pytanie czytelnika: Czy należy postawić kropkę na końcu następujących zdań – po odnośniku do przypisu wskazującego źródło cytatu zapisanego kursywą? Oto przykład: Odpowiedź redaktora: W tego typu przypadkach nie stawia się kropki na końcu
Da się je odczytać*. W MOBI przypisy lądują pod koniec książki, ale przed spisem treści. Żeby go odczytać musisz najechać na cyfrę kursorem i kliknąć, wtedy przenosi Cię do treści przypisu. Analogiczna akcja na stronie z jego tekstem przenosi Cię z powrotem do treści książki. @T3d, Jak wtedy wyglądały u Ciebie te przypisy?
Jednak dalej (s. 236) Wolański pisze: Gdy przypis odnosi się do całego zdania lub dłuższego fragmentu tekstu, który zamyka pytajnik, wykrzyknik lub wielokropek, to odsyłacz stawia się po znaku interpunkcyjnym i przykład z Wolańskiego: Co za ohyda, co za nuda! 99 Dokładnie te same zasady przytacza Polszczyzna na co dzień, pod red.
Punktem wyjścia analizy będzie omówienie koncepcji społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw oraz wyodrębnianej w jej ramach troski biznesu o kwestie kultury, czyli corporate
NGej. 3lu9deli81.pages.dev/953lu9deli81.pages.dev/373lu9deli81.pages.dev/343lu9deli81.pages.dev/93lu9deli81.pages.dev/343lu9deli81.pages.dev/863lu9deli81.pages.dev/793lu9deli81.pages.dev/46
przypis do przypisu z innej książki
